حسن کلاه هوسی گر به تجمل شکند

به که دل از ما ببرد بر سر کاکل شکند

بس که به گلزار وفا مشترک افتاده حیا

رنگ گل آید به صدا گر پر بلبل شکند

مجملت آمد به نظر پردهٔ تفصیل هدر

جزو پراکنده مباد آینه ی کل شکند

شمع عا بساط طرب است آنکه درتن دشت قعب

سر به هوا پای به دامان توکل شکند

خواجه ز رنج کر و فر، ازچه برد بوی اثر

باز ندارد همه گر پشت خر از جل شکند

در ادب بدگهران موعظهٔ شرم مخوان

گردن این خیره سران گر شکند غل شکند

پایهٔ اقبال بلند آنهمه چون شمع مچین

کاخرکارت به عرق شرم تنزل شکند

از طلب هرزه درا چند دهی زحمت پا

کاش درین بحر سراب آبله ای پل شکند

دل چه کند با من وما تا شود ایمن زبلا

کوه هم آخر ز صدا شیشه به قلقل شکند

سیری چشم است همان جرعه کش دور غنا

رنگ خمار تو مگر این دو قدح مل شکند

صبح زشبنم همه تن چشم شد ازشوق چمن

هرکه درین باغ رسید آینه بر گل شکند

انجمنی راکه دهند آب زتوصیف خطت

دود چراغش همه شب طرهٔ سنبل شکند

چرخ محال است دهد داد دل بیدل ما

گردش آن چشم مگر جام تغافل شکند